Het patroon christaliseerd voor mijn ogen. ‘We’ willen niet eens een goede indruk maken op de generatie na ons.
Mijn vermoeden is nog steeds dat men zich alleen bekommert om de indruk die westerlingen hebben van ons. Hoe dat zich afspiegeld in het zelfbeeld van de eerste generatie(s)? Ik wil er niet aan denken. Mijn sterke vermoeden decir dat we slechts assets zijn of hebben. Slechts aankleding of een uithangbord. In samenlevingen waar we vaak niet eens opvallen.
#ZZ4ZP #ZwitsersZakmesVoorZwartePiet
Dat stelt de leider van Juventude do PAICV in Rhode Island (JPAI) – de jongerengroep van de Kaapverdische politieke partij PAICV -, Any Almeida, tijdens het bezoek van de leider van de JPAI aan de Verenigde Staten. Tijdens het bezoek betoogde zij dat Cabo Verde een regering nodig heeft waar jongeren een centrale plaats in […]
De in Linschoten geboren Tine Sangers en partner Lammert Mulder besloten vier jaar geleden tijdens een vakantie in Gambia, het roer om te gooien. Een jaar later vertrok het stel met niet meer dan elk een volle koffer richting West Afrika. Ze kenden niemand in de voormalige Franse kolonie. Op de vijf hectare land die ze kochten stond geen huis, zelfs geen schuur waarin ze konden slapen. Met hun blote handen bouwden ze hun eerste onderkomen. De hut was niet meer dan een paar palen met een palmbladeren dak. Tine, oudste dochter van Herman en Cor Sangers, had een hoge functie in het bankwezen. Net zoals zij, groeide ook Lammert op in een dorpje tussen boerderijen en vee. Landbouw en veeteelt intrigeerde de Fries al zijn leven lang. Daar op de zoute klei van de Casamance delta, waar de bevolking leefde zonder enig toekomstperspectief, begon het stel aan de ontwikkeling van een proefboerderij. Met betaalde hulp van ‘locals’ werd een water-put gegraven en van klei met een mal bouwstenen gemaakt. Het begin van een stenen hut met een deur. 500 jonge cashewnotenbomen geplant en klei werd. De moeder- en baby-sterfte is beduidend gedaald. bewerkt om groenten te kunnen zaaien. In het dorp stonden een nieuwe school- en kraamkliniek leeg toen zij er kwamen, want het geld was op. Tine zorgde voor de afwerking, inrichting en materialen. De schoolkinderen hebben nu schriften en pennen.
“De moeder- en babysterfte is beduidend gedaald.”
Lammert heeft inmiddels een belangrijke rol in de oprichting van het drinkwaterbedrijf in Kataba. Onlangs werd in het dorp naar water geboord. “Het grondwater is nog niet bruikbaar vanwege sanitaire vervuiling”legt Lammert uit. “Logisch want door het ontbreken van sanitaire voorzieningen wordt de bodem al eeuwen lang gebruikt als toilet”. Maar hij blijft optimistisch “Het watermonster van het tweede monster is onderweg voor onderzoek. We hopen in Kataba 1 snel een watertoren kunnen bouwen”. Door de contacten van de Nederlanders lijkt tevens een elektriciteitsaansluiting nabij. Internet en opladen telefoon in naburig dorp. Iedereen in Kataba kent de Hollandse ’Lammerttine’. Delegaties uit diverse werelddelen bezochten de proefboerderij, met als doel om daar te kunnen land bouwen. Een Amerikaan bood een gewas aan, waaruit mogelijk olie kan worden geperst. Het afval daarvan is bruikbaar als dieren voedsel. “Het is ongelofelijk dat wereldwijd enthousiast wordt mee gedacht en geholpen. Tweedehands,maar voor hier functioneel materiaal en zaden worden hierheen verscheept. Het biedt een toekomst voor ruim 900 dorpelingen.
Tina Sanger de Linschoten et son partenaire Lammert Mulder ont décidés il y’a quatre ans lors d’un séjour en Gambie, les tactiques du changement. Un an plus tard, le couple se rend avec une valise chacun pour l’Afrique occidentale.
Elle ne connaissait personne dans l’ancienne colonie française. Sur les cinq hectares qu’ils ont acheté il n’y avait pas une maison, pas même un hangar où ils pouvaient dormir. Avec leurs mains nues, ils ont construit leur première maison. La cabane était seulement construite avec des piquets et un toit en feuilles de palmier. Tine, la fille aînée de Herman et Cor Sanger, était a un poste de direction dans le secteur bancaire. Comme elle Lammert a grandi dans un village entre exploitations agricoles et le bétail. Agriculture de frison il est intrigué par le bétail toute sa vie. Là, sur le delta argileux et salée de la Casamance, où les gens vivaient sans perspectives d’avenir, le couple a commencé à développer une ferme expérimentale. Avec un personnel rémunéré d’habitants, un puits d’eau a était creusés et des briques d’argile fait avec un moule. C’est le début d’une cabane en pierre avec une porte. 500 jeunes arbres de pomme d’acajous ont été planté et l’argile a été transformés pour être en mesure de semer des légumes.
« La mortalité maternelle et infantile a diminué considérablement. »
Dans le village ont été trouvé une nouvelle école et une maternité vides quand ils sont arrivés, parce que l’argent avait disparu. Tine a pris soin de la finition, le design et les matériaux. L’école a maintenant des cahiers et des stylos.
La mortalité maternelle et infantile a diminué considérablement. Lammert a joué un rôle important dans la création de la compagnie des eaux a kataba. Récemment le premier puis a était aménagé dans le village pour l’eau. «car l’eau souterraine n’est pas utilisable à l’échec de contamination sanitaire», explique Lammert hors «Logiquement, le manque d’assainissement, est du a l’utilisation du sol pendant des siècles comme une toilette.” Mais il reste optimiste. “L’échantillon d’eau de la seconde filtre a était prélevé dans le Sous sol pour la recherche. Nous espérons une construction rapide d’un château d’eau a kataba. ” A travers les contacts des Hollandais les habitants de Kataba ont aussi une proximité d’avoir de l’électricité pour l’Internet et pour charger les téléphones du village . Tout le monde connaît les étrangers Hollandais a kataba “Lammert et Tine”. Les délégations de différents continents sont venus explorer la ferme expérimentale, afin de cultivé le terrain. Une offre américaine d’une plante a été faite pour la culture, dont l’huile peut éventuellement être pressé. Les déchets de cette plante sont utilisé comme aliment pour les animaux. «C’est incroyable car le monde entier est réceptif et enthousiaste pour leur venir en aide. Bien vrai que le matériel utilisé est de l’occasion mais fonctionnel et les graines sont expédiées ici. Il offre un avenir à plus de 900 villageois.
Bij het bedenken van de titel bedacht ik ook maar meteen de titel terug te laten komen. Ff peilen welke kant het allemaal op gaat en eventueel het richten van mijn pijlen bijstellen.
“Man up”
Menig maal zag ik het op verschillende ‘sociaal netwerk pagina’s’ voorbij komen. “Verman je”. Ik zou mij niet zijn als ik daar contradicties, invalshoeken of polen in zag. Aan de ene pool vind ik bijvoorbeeld “Verman je; laat de sociale- en maatschappelijke samenleving voor wat het is. Ga voor persoonlijk succes”. Vanuit een andere invalshoek luid de kreet: “Verman je; laat je ego gaan. Je weet toch wat er scheelt EN je hebt vaardigheden die iets kunnen betekenen in het verwezenlijken van lange termijn oplossingen?!?”.
In dat laatste lijk ik te blijven hangen. het past wel bij mijn gebrek aan ego. Kan of durf ik het eigenlijk wel? De vraag gaat op in beide gevallen. ‘Slave mentality‘ of dienstbaar naar mijn al dan niet sociale omgeving? Het weten wat ik kan en niet geeft mij een goed beeld van de beste positie die ik kan innemen in groepsverband. Ik ben die dienaar van mijn omgeving, punt uit. Maar het blijkt ook telkens dat ik in de ‘act de presence’ meestal niet thuis geef. Ik wil niet gezien worden. Ik wil niet dat men weet van mij lijkt het. Ik kan niet acteren, heb mijn hart op mijn tong. Alles wat ik mee heb gemaakt is deel van mij. Het is alsof men alles ziet, zo ervaar ik. En dan die idiote medeleven, zelfs met opponenten in conflicten. Ik lijk Jezus wel. Maar ik begin er wel moe van te worden. Is het verknipte arrogantie? ‘Wraak middels het mogelijk maken of verwezenlijken van mijn misgunners hun dromen’. “Het moet niet gekker worden”. Helaas. Dat werd het menigmaal uiteindelijk wel. Met name met ‘mijn eigen mensen‘. Was dat te weiden aan mijn afwezigheid in de ‘act de presence‘? ‘Under cover on the cover‘. Welk deel van die slogan stoorde mijn ‘klanten‘ het meest?
Heb ik het niet aan mij zelf te danken? Een KRS One verwoorde het ooit best aardig; ‘Zet je je zinnen op een arme gemeenschap, dan zal je arm blijven. Je zal jezelf blijven associëren met arm’. Of iets dergelijks. Ik zie het om me heen en in de spiegel dus uiteindelijk ook. Wat let me ‘doekoe te gaan maken‘? Ik kan daar heel duidelijk over zijn. Maar… waar heeft het me gebracht? Waar heeft het rekenen op sociale cohesie me gebracht. Wat leverde het op? En dan spreek ik niet, nog steeds niet, over het financiële verhaal. Waar kan ik mijn slaafse, dienstbare progressieve, passieve Afrikaans nationalistische, een tikkeltje socialistische ik nog kwijt als het niet eens in het zogenaamde putje van de maatschappij kan. Ik meende juist dat je bij het putje moest wezen om de boel te verstoppen!?!
Uiteindelijk komt het naar het oppervlak als je het ff niet weet: “Je bent zelf verstoppertje aan het spelen, Jay”. Ja. Zelfhaat in je gemeenschap is zo echt dat er argumenten zijn om die de rug te keren. Maar wat zijn de opties? Elke andere optie dan het aanpakken van zelfhaat of het gebrek aan liefde voor zelf is onderdeel van tenminste obstructie van de vooruitgang van je volk. Ja. Naar Afrika. Maar wat je Afrikanen waar je uiteindelijk zelf mee in aanraking komt? ‘Money’s to tight to mention’. En dat is een absolute no no. Je bent zonder geld niet welkom bij armen. Maar het zijn de armen van de armen die het geld voor de rijken bij elkaar schrapen.
Ik heb de plicht er iets mee te doen. Maar wat? Ga ik undercover door en neem ik mijn ervaringen mee mijn graf in? Ik ben de zekerheid dat het goed komt aan het verliezen als ik in een collectieve spiegel kijk. Wij zogenaamde negers, zogenaamde Afrikanen zouden zonder enige weerstand van de wereldbevolking in ovens en gaskamers belanden als bijvoorbeeld een USA in een NAZI natie zou omslaan. Voor zoiets gebeurt (ahum!) zouden we verenigd en georganiseerd moeten zijn. Eigen pers en media is een pure noodzaak.
Hoe ga je dat verwezenlijken als je jezelf niet eens kan, durft of wil presenteren?
[Oud materiaal van eigen server. Vermoedelijke originele datum 15 Julie, 2011]
Ik word hier en daar ‘getagged’. In een afbeelding bijvoorbeeld. Ik doe niets aan conclusies die daar uit voortvloeien. Ik heb er hoogstwaarschijnlijk ook niet veel mee te maken, die conclusies.
Ik behoor tot een bevolkingsgroep met een collectief identiteitsprobleem. Op zoek naar onze identiteit stuiten we hier en daar (ahum) op details (ahum) die de geschiedenis boeken niet haalden. We zitten met vragen waarvan de antwoorden in Europese musea te vinden zijn. Deze foto bijvoorbeeld. http://www.facebook.com/photo.php?fbid=1994231848391
Voorbeeldig.
Ik bespeur gebrek aan zelfwaardering. We richten ons naar buiten. Kortzichtige geëmotioneerde reacties (hoor wie het zegt, lol). Ik deed wat research en post de link met toelichting. De foto kreeg van degene die het had geplaatst de extra informatie, maar zelfs dat mocht niet baten. Diepgang in de reacties bleef uit. Uiteindelijk moeten wij vooruit. De rest is vaak bewust, maar over het algemeen onbewust daar wel mee bezig. Als onze paden zich kruisen als collectief delven wij het onderspit uit gebrek aan vereniging. Niet eens meer uit roofzucht van de ander die ons pad kruist. Ik krijg het helaas niet uit mijn vingers dit om te draaien; wij kruisen niemand zijn pad!
Mijn mening over het woord ‘reparations’ komt bij me op. Dat pakken we ook ‘naar buiten toe’ aan. Ons zelf repareren lijkt niet bij de meesten van ons op te komen. Dus vraag ik me af of we ons zelf wel kunnen waarderen als iemand anders ons repareert.
Hier en daar (ahum) vertonen wij collectief gebrek aan zelfwaardering. Telkens is dat naar hetzelfde uiterlijke model; Met name onze vrouwen verbergen hun kroes haar. Ik zou willen dat het vrije keuze is want die is er weldegelijk. Maar helaas word de factor ‘mooi’ zelfs te vaak met lichtere huidskleur verbonden.
Er is geen zelf. Het straalt er van alle kanten af. We hebben niet meer door dat we iemand aan te kleden hebben, te presenteren. We hebben niet meer door dat diegene een dak boven het hoofd nodig heeft en ruimte om gasten te ontvangen. Thuis hebben we niet eens het verschil tussen gast en zelf niet eens door. “Is we sick, boss?” is van vroeger. We zijn nu alleen maar verder heen. we vergeten dat diegene grond onder zijn voeten nodig heeft, waar hij een (moes)tuin en stal te onderhouden heeft voor volgende generaties. Ja. Volgende generaties komen van diegene. Bestaat diegene nog in onze belevenis. Nee! We hebben geen ‘ik’.
We kunnen boos zijn en haat dragen, slachtoffer zijn en om herstel vragen, persoonlijk succes boeken in naam van collectieve wraak maar in geen van allen lukt het ons nog om te verenigen. we zijn versnipperd op de meest mogelijke manieren; religie, politiek, zoals genoemd ook huidskleur, paspoort/vlag. De oorzaak en oplossing is naar mijn mening zelfwaardering. Ik ben aan het spiegelen, toegegeven…
“Welcome to WordPress. This is your first post. Edit or delete it, then start blogging!”
… zegt niets, zou je zeggen. In mijn geval dus wel. Daar wil ik hier en daar wat over zeggen. Hier en daar doordrenkt met woordspelingen die ik nauwelijks ‘in de hand’ heb. Uiteraard zullen langzaam aan zaken uit een maatschappelijk of sociaalmaatschappelijk bestaan opduiken. Portfolio, CV die ik maar nooit af krijg… “Dust off my shoulder and try again”. Hier een voorproef.
Iced ICT
Eindelijk is het bouwen van een enigszins attractieve website spreekwoordelijk met een paar muisklikken geregeld. Echter tref ik mezelf aan met een apathie gelijkende beleving jegens computers. Ongeduldig lees ik overal overheen. Heeft YouTube mijn leesvermogen aangetast?
Moeizaam
Moeizaam kom ik weer op gang. Het word maar eens tijd dat ik toegeef aan mijn zelf. Sinds ik door heb dat ik wat ‘in mijn mars heb’ ging het alleen maar berg afwaarts. Ik moest het met mijn socialistische inslag delen met de maatschappelijke laag waar ik vandaan kom; de onderste. Is dat hoogmoed? Ik ‘preek’ nu na de val.
Terughoudendheid
Terughoudendheid is me overigens ook verweten. Het zit ergens tussen trots en dwangmatige onzelfzuchtigheid. Toegegeven en zelfs ondervonden; Daar kom je niet ver mee in een steeds commerciëler wordende samenleving. ‘Zelbst AG’, ‘ZZP-er’. Ellebogen en zelfs messteken in de rug zijn eerder wet dan uitzondering bij het stoelendansen. Een socialist beleeft euh… ‘donkere’ dagen en gaat als clown door het leven. “Revolutionaire gedachtes er op na houden op je 18e is gezond, maar na je 30e mag je gerust krankzinnig worden genoemd” – Winston Churchill
Idealist.
Ideaal, logisch. Woorden die als goud in de oren klinken. “Spreken is zilver, zwijgen is goud”. ‘Praten’ klinkt overigens als het Portugese ‘Prata’, wat ‘zilver’ betekend. Goud is ‘ouro’ en word uitgesproken als ‘oor’. De cirkel is rond. Het is als geometrie in taal geklonken. Gooi alles wat je denkt te weten over de boeg. Beter nog; gooi het voor de boeg, dan varen we er als een ijsbreker overheen. Let’s play “Break the spell”. Babylon is babble-on en ik ben I-Deo Logic.
I have a dream.
Voorlopig nog een nachtmerrie. Ik moet realistisch zijn. Ongelofelijk lang geworsteld met mijn zelf; Ik werd wakker in een nachtmerrie. Ik vocht tegen die realiteit, onwetend van het bestaan ervan. Ik vocht tegen die realiteit, wetend van het bestaan ervan in de waan te worden bijgestaan door lotgenoten (“Is dat hoogmoed?”). Deed menig poging tot beeldvorming vervorming in beide gevallen. Mijn droom heeft alles overleeft. Eenheid. Als één lichaam of als één orgaan in een lichaam. Als zodanig reagerend maar oog agerend. Maar niet met woorden. Woorden dekken immers nooit de lading, dus praten doe ik ALTIJD om de brei heen als mijn handen (en brein) al hebben ‘gesproken’. Zo kom ik terug op ‘terughoudendheid’. Ik kan daar ook op terug komen middels mijn ervaring met zelf-haat. Terughoudendheid. Ik wil en kan er niet schouder ophalend mee door. Passiviteit doet niets aan die realiteit.
ZZ4ZP 
