Het patroon christaliseerd voor mijn ogen. ‘We’ willen niet eens een goede indruk maken op de generatie na ons.
Mijn vermoeden is nog steeds dat men zich alleen bekommert om de indruk die westerlingen hebben van ons. Hoe dat zich afspiegeld in het zelfbeeld van de eerste generatie(s)? Ik wil er niet aan denken. Mijn sterke vermoeden decir dat we slechts assets zijn of hebben. Slechts aankleding of een uithangbord. In samenlevingen waar we vaak niet eens opvallen.
#ZZ4ZP #ZwitsersZakmesVoorZwartePiet
Dat stelt de leider van Juventude do PAICV in Rhode Island (JPAI) – de jongerengroep van de Kaapverdische politieke partij PAICV -, Any Almeida, tijdens het bezoek van de leider van de JPAI aan de Verenigde Staten. Tijdens het bezoek betoogde zij dat Cabo Verde een regering nodig heeft waar jongeren een centrale plaats in […]
De in Linschoten geboren Tine Sangers en partner Lammert Mulder besloten vier jaar geleden tijdens een vakantie in Gambia, het roer om te gooien. Een jaar later vertrok het stel met niet meer dan elk een volle koffer richting West Afrika. Ze kenden niemand in de voormalige Franse kolonie. Op de vijf hectare land die ze kochten stond geen huis, zelfs geen schuur waarin ze konden slapen. Met hun blote handen bouwden ze hun eerste onderkomen. De hut was niet meer dan een paar palen met een palmbladeren dak. Tine, oudste dochter van Herman en Cor Sangers, had een hoge functie in het bankwezen. Net zoals zij, groeide ook Lammert op in een dorpje tussen boerderijen en vee. Landbouw en veeteelt intrigeerde de Fries al zijn leven lang. Daar op de zoute klei van de Casamance delta, waar de bevolking leefde zonder enig toekomstperspectief, begon het stel aan de ontwikkeling van een proefboerderij. Met betaalde hulp van ‘locals’ werd een water-put gegraven en van klei met een mal bouwstenen gemaakt. Het begin van een stenen hut met een deur. 500 jonge cashewnotenbomen geplant en klei werd. De moeder- en baby-sterfte is beduidend gedaald. bewerkt om groenten te kunnen zaaien. In het dorp stonden een nieuwe school- en kraamkliniek leeg toen zij er kwamen, want het geld was op. Tine zorgde voor de afwerking, inrichting en materialen. De schoolkinderen hebben nu schriften en pennen.
“De moeder- en babysterfte is beduidend gedaald.”
Lammert heeft inmiddels een belangrijke rol in de oprichting van het drinkwaterbedrijf in Kataba. Onlangs werd in het dorp naar water geboord. “Het grondwater is nog niet bruikbaar vanwege sanitaire vervuiling”legt Lammert uit. “Logisch want door het ontbreken van sanitaire voorzieningen wordt de bodem al eeuwen lang gebruikt als toilet”. Maar hij blijft optimistisch “Het watermonster van het tweede monster is onderweg voor onderzoek. We hopen in Kataba 1 snel een watertoren kunnen bouwen”. Door de contacten van de Nederlanders lijkt tevens een elektriciteitsaansluiting nabij. Internet en opladen telefoon in naburig dorp. Iedereen in Kataba kent de Hollandse ’Lammerttine’. Delegaties uit diverse werelddelen bezochten de proefboerderij, met als doel om daar te kunnen land bouwen. Een Amerikaan bood een gewas aan, waaruit mogelijk olie kan worden geperst. Het afval daarvan is bruikbaar als dieren voedsel. “Het is ongelofelijk dat wereldwijd enthousiast wordt mee gedacht en geholpen. Tweedehands,maar voor hier functioneel materiaal en zaden worden hierheen verscheept. Het biedt een toekomst voor ruim 900 dorpelingen.
Tina Sanger de Linschoten et son partenaire Lammert Mulder ont décidés il y’a quatre ans lors d’un séjour en Gambie, les tactiques du changement. Un an plus tard, le couple se rend avec une valise chacun pour l’Afrique occidentale.
Elle ne connaissait personne dans l’ancienne colonie française. Sur les cinq hectares qu’ils ont acheté il n’y avait pas une maison, pas même un hangar où ils pouvaient dormir. Avec leurs mains nues, ils ont construit leur première maison. La cabane était seulement construite avec des piquets et un toit en feuilles de palmier. Tine, la fille aînée de Herman et Cor Sanger, était a un poste de direction dans le secteur bancaire. Comme elle Lammert a grandi dans un village entre exploitations agricoles et le bétail. Agriculture de frison il est intrigué par le bétail toute sa vie. Là, sur le delta argileux et salée de la Casamance, où les gens vivaient sans perspectives d’avenir, le couple a commencé à développer une ferme expérimentale. Avec un personnel rémunéré d’habitants, un puits d’eau a était creusés et des briques d’argile fait avec un moule. C’est le début d’une cabane en pierre avec une porte. 500 jeunes arbres de pomme d’acajous ont été planté et l’argile a été transformés pour être en mesure de semer des légumes.
« La mortalité maternelle et infantile a diminué considérablement. »
Dans le village ont été trouvé une nouvelle école et une maternité vides quand ils sont arrivés, parce que l’argent avait disparu. Tine a pris soin de la finition, le design et les matériaux. L’école a maintenant des cahiers et des stylos.
La mortalité maternelle et infantile a diminué considérablement. Lammert a joué un rôle important dans la création de la compagnie des eaux a kataba. Récemment le premier puis a était aménagé dans le village pour l’eau. «car l’eau souterraine n’est pas utilisable à l’échec de contamination sanitaire», explique Lammert hors «Logiquement, le manque d’assainissement, est du a l’utilisation du sol pendant des siècles comme une toilette.” Mais il reste optimiste. “L’échantillon d’eau de la seconde filtre a était prélevé dans le Sous sol pour la recherche. Nous espérons une construction rapide d’un château d’eau a kataba. ” A travers les contacts des Hollandais les habitants de Kataba ont aussi une proximité d’avoir de l’électricité pour l’Internet et pour charger les téléphones du village . Tout le monde connaît les étrangers Hollandais a kataba “Lammert et Tine”. Les délégations de différents continents sont venus explorer la ferme expérimentale, afin de cultivé le terrain. Une offre américaine d’une plante a été faite pour la culture, dont l’huile peut éventuellement être pressé. Les déchets de cette plante sont utilisé comme aliment pour les animaux. «C’est incroyable car le monde entier est réceptif et enthousiaste pour leur venir en aide. Bien vrai que le matériel utilisé est de l’occasion mais fonctionnel et les graines sont expédiées ici. Il offre un avenir à plus de 900 villageois.
Ik kan bijna niet geloven wat ik meemaak.
Gister had ik een afspraak met de perser, Abdoulaye Badji, het locale gezag.
In eerste instantie dacht ik dat we samen de 2 ontbrekende tenues gingen aanschaffen.
Ik kwam aan op Afrikaanse tijd wat deze keer niet echt op prijs werd gesteld, maar gelukkig werd het snel vergeven.
“Hup, we gaan.
Ik had je toch verteld dat je hier om 11:00 uur werd verwacht”.
De 4×4 van Tata steal stond al klaar.
Kort en bondig werd ik geïnformeerd over de situatie met betrekking tot de tenues.
Het bleek dus dat alle finalisten een tenue kregen.
Dat betekend dat er 8 tenues hoorden te zijn; 4 voor de jeugd finalisten en 4 voor de veteranen.
Dat was pas het moment dat het kwartje viel. “Aha! Nu begrijp ik het”, mompelde ik met wat schuldgevoel.
De stoel naast de chauffeur werd voor me vrij gemaakt wat ons eigen team ook altijd doet; je schijnt je als “Toubab” niet normaal te mogen vertonen, dus krijg je de beste plek.
Normaliter verzet ik me daar tegen. “Hey, kom op. We zijn allemaal gelijk” roep ik dan. Maar in dit geval durfde ik niet echt.
Niet alleen omdat ik te laat was.
Stiekem genoot ik er van; in een auto met nummerplaat van de regering langs alle politieposten rijden zonder me te hoeven identificeren.
Met op de achterbank de perser, een vertegenwoordiger voor natuur en milieu, een vertegenwoordiger voor sport en recreatie en een vertegenwoordiger voor sport.
Prachtig, machtig. Woorden schieten nu al tekort.
De bestemming was Selity waar alle teams kampeerden die nog in het toernooi meededen.
Bij arriveren zat er een enorme sub-locale delegatie op ons te wachten in een grote kring.
De spullen, een voetbal voor alle participerende teams en de 6 tenues werden in het midden gelegd en de perser begon zijn verhaal.
Mijn Frans is niet al te best dus begreep ik dat de perser al de schuld voor de 2 ontbrekende tenues op zich nam.
Hij excuseerde zich voor de gebrekkige organisatie en vooral voor het gebrek aan informatie in het hele proces.
Hij lichtte dat toe met mijn “Aha-erlebnis” van diezelfde ochtend.
Op een gegeven moment kwamen enveloppen tevoorschijn van een laatste inzamel actie.
De vertegenwoordiger voor cultuur en de vertegenwoordiger voor sport en vrijetijdsbesteding hadden beiden bedragen van om en nabij de 100.000 cfa ingezameld, en de 100.000 cfa die ik namens Casamance Developpement aanbood werden tevoorschijn gehaald.
Op een jolige manier verklaarde de perser het hoe wat en waarom. Ik begreep de helft niet, maar het was duidelijk dat hij veel verantwoordelijkheid op zich nam zoals het een volksvertegenwoordiger betaamt.
Zelf kwam ik ook nog aan het woord.
Ik mocht toelichten wat wij, “De ploeteraars” in de Casamance doen. Omdat de perser in zijn toespaak had benadrukt dat het toernooi niet in de eerste plaats ging om het voetballen, maar vooral om de integratie van de verschillende dorpen en volkeren in de regio, en omdat de andere delegaties zich enigszins hadden verontschuldigd voor het achterblijven van cultuur en volkssport nummer 1, “Lutte” (West Afrikaans-/Senegalees worstelen), haakte ik daar meteen op in; Bevestigend pikte ik de draad op.
Ik lichtte toe dat cultuurbehoud aansluit op wat staat te gebeuren.
Net zo jolig als de perser vergeleek ik de babyboom met een aanstaande eco-toerisme explosie.
Ik deed dat met een korte toelichting op eco-toeristen die over het algemeen zelf op pad gaan in tegenstelling tot de jongere generaties die in en rond de hotels blijven hangen of tussen discotheek en stranden pingpongen. Ik suggereerde dat dorpen samen zelfstandig campings op kunnen zetten, dat daar niet veel meer voor nodig is dan een eetgelegenheid, een douche en toilet met een magazijn en een stukje land. “Ja moral, sofforal” ofwel “samen staan we sterk” in de taal die de Djola spreken.
Op dat moment besefte ik nog niet dat ik de verschillende delegaties inspireerde want tot mijn verrassing bleek dit slechts het eerste bezoek in een lange reeks aan dorpen en wijken.
De 2e bestemming was een andere wijk in Selety. Dit bezoek was wat korter en zakelijker.
De locale vertegenwoordigers hoorden het verhaal van de perser aan.
Hij deed ook het woord voor mij. Ik begon hier ook te begrijpen dat hij niet de schuld op zich nam names ons, de ploeteraars, maar namens 2 grotere sponsors die op het laatste moment af hadden gezegd; de deelgemeente Bignona en de hoofdstad van de regio, Ziguenchor.
Hij begreep niet waarom ze op het laatste moment, in de laatste week, hem in de steek hadden gelaten. Nogmals nam hij de schuld op zich door het aan zijn gebrekkige informeren toe te schrijven.
Een wereld van verschil met de volksvertegenwoordigers die ik elders gewend ben. Geen schuldvraag!
Een bewoner wilde nog iets kwijt over de partijdigheid van de arbitrage in het toernooi. Hij kreeg te horen dat daar niet al te veel tijd aan word besteed. “Iedereen doet mee voor de sport en die dingen gebeuren nu eenmaal”.
De 3e bestemming was weer een ander gedeelte van Selety. Hier werd het verhaal van de perser gemoedelijk aangehoord en had men niet veel op of aan te merken.
We zaten midden in ‘de bush’. Dit was een natuurlijke omgeving met boom kwekende boeren.
De locale rijkdom was overweldigend. Om eerlijk te zijn was ik afgeleid door de schoonheid van het land en de mensen.
We zaten in een kring onder een enorme mangoboom. Onbetaalbaar!
Bij de 4e bestemming, het dorp Mahmuda Djola, werden we voor het eerst binnenshuis ontvangen.
Het was een stenen huis maar ik kreeg echt een Winnetou-Old shetterhand ervaring. Ja.
Het was net of we in een indianentent uit western films zaten te vergaderen.
Iedereen zat op de grond naar de perser te luisteren die op een stoel zat.
Mijn ICT kennis werd hier toegelicht, want een van de locale volksvertegenwoordigers was directeur van de locale school.
Er zijn 12 Pc’s aanwezig en mijn aanwezigheid en doelstelling werd zeer op prijs gesteld want er was maar 1 persoon in het dorp met enige kennis van computers.
We hebben wat te bewijzen!
In het dorp Dombondir, bestemming nummer 5, word aan ons de ploeteraars gevraagd of wij financieel iets kunnen betekenen met betrekking tot de logistiek van voetbaltoernooien in de toekomst.
De dorpen hebben het namelijk best moeilijk om elk 2 elftallen (Jeug en senioren) te verplaatsen en onder te brengen.
Ik zat met een mond vol tanden maar werd gelukkig gered door de perser, Abdoulaye Badji.
“Sorry, jongens. De ploeteraars zijn hier mentale om samen met ons de regio te helpen ontwikkelen in eco-toerisme en kennis van ICT toepassingen.
Ze hebben zelfs 2 piroques aangeschaft zodat we kunnen vissen op onze manier.
Meer kunnen we toch niet vragen?!”. We beginnen rood te staan bij de perser.
Bestemming nummer 6 is het dorp Bandji Kaki. Waar de perser wederom de secundaire functie van het voetballen benadrukt; integratie van de dorpen staat op nummer 1.
“Natuurlijk droom ik ook een beetje van sportieve successen.
In het verleden hebben we gezien dat dorpen als Kafontine hebben geprofiteerd van hun succes”.
Hij noemt nog een reeks voorbeelden vanaf 1996.
Dit jaarlijkse toernooi blijkt aardig wat geschiedenis te hebben, maar nog nooit was het zo groots georganiseerd als dit jaar.
De bevolking geeft de behoefte aan een beter veld aan en er blijkt een toezegging te zijn van een Duitse delegatie.
Helaas is mijn Frans en Wollof/Djola niet toereikend om daar meer over te vertellen… Men is vooral nieuwsgierig naar wat wij, de ploeteraars, kunnen betekenen met betrekking tot eco-toerisme in dit dorp. Ontwikkeling in ICT toepassing blijft nog even uit omdat men nog niet is aangesloten op het elektriciteit netwerk.
Dat krijgt de perser dan ook duidelijk te horen.
Ondanks dat is er enorm veel dank voor de omvang van het initiatief van de perser. Er word ook veel dankbaarheid getoond voor de aanwezigheid van ons, de ploeteraars, getoond.
Bestemming nummer 7 is wederom een ‘wijk’ van Selety. Dit keer zijn we thuis; De jeugd van Kataba1 doet nog mee in de strijd en verblijft hier.
Deze gastheren bijten echter van zich af. Met een knipoog, maar ook met een vinger in de lucht, krijgt de perser te horen dat belofte schuld maakt. “Het is leuk en aardig dat dit toernooi groots word opgezet, maar we zijn ons ook bewust van de naderende (locale?)verkiezingen”. De delegatie voor milieu geeft nog een enorm mooie speech naar aanleiding van wat onsportief gedrag van het zusterdorp Kataba2; “Jongens. Gedraag je.
Doe of je zelf de president ruraal bent. Wees als het visitekaartje van Kataba1”.
Dit was naar aanleiding van de woorden van de administrateur van de folieer die plaatsvervangende schaamte uitte met betrekking tot het gedrag van de dorpshoofd van Kataba2.
Hij ging zelf zo ver als het verontschuldigen namens Kataba2.
Ik kreeg een gevoel van trots over me heen; Wij de ploeteraars zitten goed.
Dit dorp heeft discipline, sportiviteit en goed gedrag hoog zitten.
In elk dorp werd de vergadering afgesloten met een dankgebed.
Hier ging men zelfs zo ver om voor de perser en ons, de ploeteraars nog een keer te bidden. “What more can I say?!?”.
Na een hapje eten vertrekken we weer naar de eerste bestemming waar een volwaardige maaltijd op ons zat te wachten.
Ik waande mezelf aan een Surinaamse rijstmaaltijd. Heerlijk!
[Zoekend naar een oude woordspeling tref ik dit aan. Voel je aangesproken naar wens, maar dit was en is nog steeds gericht naar een specifieke doelgroep. Qua woordspeling is het simpelweg een pareltje. Alleen het woord ‘alles’ heb ik nu toegevoegd.]
Jullie hebben haast. Al heb jij het misschien nog niet door.
Je zult deze keer je best moeten doen. Beter als de vorige keer.
Je gaat deze keer je best doen. Je gaat alles geven wat je hebt.
Maar je realiseert je ook dat je dat [alles] enkel kreeg…
Van de bron.
I am
Unit-E
A branch of the tree
I root
Since I was.
In ‘since’ I was
In ‘now’ I am
And I will be
For my will
Is of fate.
I
I fear not your holocausts.
I praise the holy cause.
ZZ4ZP 