[Oud materiaal van eigen server. Vermoedelijke originele datum 15 Julie, 2011]
Ik word hier en daar ‘getagged’. In een afbeelding bijvoorbeeld. Ik doe niets aan conclusies die daar uit voortvloeien. Ik heb er hoogstwaarschijnlijk ook niet veel mee te maken, die conclusies.
Edward Poynter – Israel in Egypt
Edward Poynter – Israel in Egypt
Ik behoor tot een bevolkingsgroep met een collectief identiteitsprobleem. Op zoek naar onze identiteit stuiten we hier en daar (ahum) op details (ahum) die de geschiedenis boeken niet haalden. We zitten met vragen waarvan de antwoorden in Europese musea te vinden zijn. Deze foto bijvoorbeeld. http://www.facebook.com/photo.php?fbid=1994231848391
Voorbeeldig.
Ik bespeur gebrek aan zelfwaardering. We richten ons naar buiten. Kortzichtige geëmotioneerde reacties (hoor wie het zegt, lol). Ik deed wat research en post de link met toelichting. De foto kreeg van degene die het had geplaatst de extra informatie, maar zelfs dat mocht niet baten. Diepgang in de reacties bleef uit. Uiteindelijk moeten wij vooruit. De rest is vaak bewust, maar over het algemeen onbewust daar wel mee bezig. Als onze paden zich kruisen als collectief delven wij het onderspit uit gebrek aan vereniging. Niet eens meer uit roofzucht van de ander die ons pad kruist. Ik krijg het helaas niet uit mijn vingers dit om te draaien; wij kruisen niemand zijn pad!
Mijn mening over het woord ‘reparations’ komt bij me op. Dat pakken we ook ‘naar buiten toe’ aan. Ons zelf repareren lijkt niet bij de meesten van ons op te komen. Dus vraag ik me af of we ons zelf wel kunnen waarderen als iemand anders ons repareert.
Hier en daar (ahum) vertonen wij collectief gebrek aan zelfwaardering. Telkens is dat naar hetzelfde uiterlijke model; Met name onze vrouwen verbergen hun kroes haar. Ik zou willen dat het vrije keuze is want die is er weldegelijk. Maar helaas word de factor ‘mooi’ zelfs te vaak met lichtere huidskleur verbonden.
Er is geen zelf. Het straalt er van alle kanten af. We hebben niet meer door dat we iemand aan te kleden hebben, te presenteren. We hebben niet meer door dat diegene een dak boven het hoofd nodig heeft en ruimte om gasten te ontvangen. Thuis hebben we niet eens het verschil tussen gast en zelf niet eens door. “Is we sick, boss?” is van vroeger. We zijn nu alleen maar verder heen. we vergeten dat diegene grond onder zijn voeten nodig heeft, waar hij een (moes)tuin en stal te onderhouden heeft voor volgende generaties. Ja. Volgende generaties komen van diegene. Bestaat diegene nog in onze belevenis. Nee! We hebben geen ‘ik’.
We kunnen boos zijn en haat dragen, slachtoffer zijn en om herstel vragen, persoonlijk succes boeken in naam van collectieve wraak maar in geen van allen lukt het ons nog om te verenigen. we zijn versnipperd op de meest mogelijke manieren; religie, politiek, zoals genoemd ook huidskleur, paspoort/vlag. De oorzaak en oplossing is naar mijn mening zelfwaardering. Ik ben aan het spiegelen, toegegeven…
… Ik bespeur gebrek aan zelfwaardering.
ZZ4ZP 
